سازمان ملل متحد در هزاره جدید

پرهام پوررمضان، پژوهشگر مهمان اندیشکده روابط بین الملل

ریشه ی تاسیس سازمان ملل متحد به راهبردی، برای تامین منافع دولت های بزرگ و درگیر جنگ جهانی دوم بر می گردد. در منشور آتلانتیک  در سال  1941 دو کشور قدرتمند آن زمان یعنی ایالات متحده و انگلیس دو موضوع مهم، صلح و آزادی را در دستور کار این منشور قرار دادند در واقع بحث این منشور بر این بود که باید وظیفه به صلح رساندن، بین همه ی کشور ها تقسیم شود. البته به بیان دیگر این دولت ایالات متحده بود که می خواست بار این جنگ را تنها به دوش نکشد فلذا دورانی شروع شد که به انزوا طلبی دولت ایالات متحده در برابر اندیشه ی فاشیسم و نازیسیم  معروف است. از این دوران مداخله گری دولت ایالات متحده در سیاست بین الملل به شدت افزایش یافت. پس از کنفرانس سانفراسیسکو دولت های پیروز جنگ به به این فکر افتادند که نهادی را تاسیس بکنند که بتواند در جلوگیری از جنگ ها و تامین امنیت و صلح پایدار در فضای بین الملل نقش ایفا کند. منشوری برای این سازمان طراحی شد که در آن به به بحث هایی همچون حقوق بشر،آزادی اساسی زنان، حق پیشرفت ملت ها، حق ملت ها برای استقلال و حق تعیین سرنوشت اشاره می شود. این سازمان باید به اصلاحات ساختاری برسد که می توان به مواردی چون تعداد اعضای شورای امنیت، تبدیل کمیسون حقوق بشر به شورای حقوق بشر و راه اندازی کمسیون صلح سازی اشاره کرد. همچنین موارد اصلاحات محتوایی را هم می توان اینگونه دانست که باید در این منشور، نحوه ای از حکمرانی خوب معرفی شود، بحث هایی محیط زیستی باید به طور کامل تری در این منشور بررسی گردد. اما در پایان می توان اینگونه گفت که با شرایطی که فضای بین الملل در طی گذار از آن است سازمان مللل متحد با در نظر گرفتن همه ی اشکالاتی که دارد به یک دستاورد بزرگ نیز رسیده است و آن هم جلوگیری از جنگ جهانی سوم می باشد و نکته دیگر این است که سازمان ملل متحد در هزاره سوم می تواند ایفاگر نقش ضمانت برای مبحث مهم امنیت باشد.