نگاهي به قطعنامه 1325

سید عبدالمجید زواری

انديشکده روابط بين الملل: قطعنامه 1325 شوراي امنيت سازمان ملل متحد در مورد زنان و طلح و امنيت آنان به اتفاق آرا در 31 اکتبر سال 2000 به اتفاق به تصويب رسيد که با هدف ترويج برابري جنسيتي و حمايت از دختران و زنان در چارچوب ايجاد صلح مي باشد. اهداف اين قطعنامه از اين قرار است:
1. افزايش تعداد زنان شرکت کننده در صلح بين المللي ، حمايت و امنيت زنان و ايجاد صلح در مناطقي که مخالفت و زور عليه آنان وجود دارد.
2. اطمينان از مشارکت برابر زنان در نهادها و تصميم گيري فرايند هاي صلح.
3. افزايش و تقويت حمايت از زنان در چارچوب قوانين انسان دوستانه و حقوق بشر و نيازهاي خاص آنان در طول مخالفت ها و خشونت ها مي باشد.
4. نگاه جنسيتي يکپارچه و برابر در صلح، امنيت و عمليات بشردوستانه.
در اين قطعنامه آنچه سازمان ملل متحد و کشورهاي عضو آن نياز دارند ، پاسداري از صلح و ترکيب و ترويج مشارکت کامل زنان است و همه تلاش ها براي حفظ و ارتقا صلح و امنيت مشخص شده است.در اين قطعنامه تاريخي تجارب زندگي زنان در تمام چرخه مخالفت ها و خشونت ها به رسميت شناخته شده اند به اين ترتيب اين قطعنامه ، خواستار افزايش مشارکت زنان در همه مکانيزم ها براي پيشگيري ، مديريت و حل و فصل اختلافات و توجه به نيازهاي ويژه زنان و دختران مي باشد.
اينکه زنان و دختران از مضرات خاص تضاد رنج مي برند را نمي توان انکار کرد.زنان دختران بر اساس جنسيتشان مورد خشونت واقع شده اند که اين مشخصه وحشتناک تري از تمام خشونت هاي اخير به عنوان شکلي از شکنجه ، روشي براي تحقير آنان و يا گسترش وحشت و نا اميدي نسبت به آنان است. سازمان هاي حقوق بشر و بشردوستانه گزارشاني از خشونت د افغانستان، بروندي ، چاد، کلمبيا، ساحل عاج، جمهوري دموکراتيک کنگو ، ليبريا، پرو، رواندا، سيرالئون ، سودان ، چچن، فدرال روسيه ، اوگاندا و جمهوري سابق يوگسلاوي را گزارش دادند. به خاطر چنين درگيري هايي که عواقب مخربي براي زنان و دختران دارد ، تلاش براي ايجاد صلح و پيشگيري و برگشت از خشونت بايد نقش زنان را در نظر گرفت. پروسه صلح مي تواند نقطه آغازي براي پاسخگويي به آنان و جبران خشونت ها و مخالفت ها عليه آنان باشد. در واقع فرايند صلح مي تواند از خشونت هاي آينده پيشگيري کند .
پژوهش و تجربه بسياري از کشورها که ديدگاه هاي خود را در مورد عناصر اصلي و موثر در فرايند صلح بيان کردند از اين قرار است:
1. زنان بايد در تدوين برنامه و اجراي قوانين حکومتي ، جنسيتي حاضر باشند .
2. تبعيض در دسترسي به عدالت بايد زمينه اي باشد براي مفروضات مربوط به طراحي پس از درگيري مکانيزم هاي حل اختلافات که بايد بر آن غلبه کرد.
3. تجزيه و تحليل نقش مبتني بر تبعيض جنسي در علل درگيري هاي مصلحانه.
4. تجزيه و تحليل روش خاصي که در آن زد و خورد و خشونت و مخالفت بر عليه زنان و دختران به عنوان شهروند .
5. توافق صلح بايد در مقابل سياست معني داري از جمله مشارکت براي زنان باشد.
6. قانون حاکميت بايد قانوني متعهد براي ايجاد مسئوليت پذيري در قبال جنايات عليه زنان و مکانيزم هايي براي حفاظت از ايمني و شان و منزلت زنان قرباني و شهود در يک روند قضايي باشد.
7. پرداخت غرامت بايد غير قابل تبعيض آميز باشد . به خصوص اقتباس منافع زنان به نيازها و اولويت ها نابرابري هاي ساختار سياسي که شکل منفي زندگي زنان و دختران مي باشد.
8. هر فرايند صلح بايد فرايندي را براي زنان از جمله تجاربي در تاريخ را فراهم کند.
بسياري از اين موارد ذکر شده ، بخشي از تعهدات بين المللي حقوق بشر است که توسط دولت ها براي از بين بردن تمام اشکال تبعيض عليه زنان و دختران انجام شده است. همچنين توجه بين المللي در از ميان بردن مخلفت ها را در مناطقي که از اين امر ناديده گرفته شده است را تسهيل مي کند.
از قطعنامه 1325 به بعد ، تا به امروز 16 کشور برنامه هاي فعاليت ملي رادر اجراي قطعنامه ايجاد کردند. آن کشورها شامل : اتريش ، بلژيک ، شيلي، ساحل عاج، دانمارک، فنلاند، ايسلند، ليبريا، نروژ ، پرتقال ، اسپانيا، سوئد، سويس، هلند، اوگاندا و بريتانيا مي باشد.

درباره نویسنده

مرتضی احمدی

توضیحات در مورد این مطلب .

خبرنامه اندیشکده روابط بین الملل

با تکمیل فرم زیر،از دست اول ترین اخبار روز دنیا مطلع شوید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

  • دسترسی به به محصولات ویژه سایت
  • تخفیف در کلیه دوره ها
  • دریافت پشتیبانی برای محصولات
  • بهره مندی از تخفیف های ویژه کاربران

جدید ترین محصولات

سبد خرید