سید عبدالمجید زواری

اندیشکده روابط بین الملل امام خمینی در زمانی آخرین جمعه ماه رمضان را به عنوان روز قدس اعلام کردند که تحت تاثیر شکست های پی در پی اعراب از رژیم صهیونیستی و همچنین حمایت قدرت های بزرگ جهان و همچنین همراهی رهبران کشورهای عربی،شرایط به گونه ای تبلیغ می شد که باید اسراییل را به عنوان یک واقعیت در سرزمین های اشغالی پذیرفت و مساله قدس کم کم در حال فراموشی بود. با این حال با اقدام امام خمینی بار دیگر مساله قدس به عنوان قبله دوم مسلمانان در صدر اولویت های جهان اسلام مطرح شد و تمامی مسلمانان فارغ از نژاد و مذهبی این موضوع را به عنوان مطالبه ای غیر قابل مذاکره مطرح کردند.

امام در ان مقطع با اعلام روز قدس به دنبال آن بود تا در کوتاه مدت با طرح روز قدس به نوعی مانع از فراموشی مساله فلسطین در جهان اسلام شود و به نوعی مسلمانان را در برابر این هدف راهبردی متحد کند. در بلند مدت هم امام قصد داشت با ایجاد این اتحاد به نوعی جلوی پیشروی و زیاده خواهی های صهیونیست ها را بگیرد و در گام بعد با تضعیف و مقابله با ماهیت این رژیم زمینه سقوط و اضمحلال آن را فراهم کند.

در شرایط فعلی اگر بخواهیم ارزیابی در مورد اینکه چقدر این اهداف محقق شده اند ارایه کنیم می متوانیم بگوییم اسراییلی که زمانی با حمله به کشورهای همسایه شعار سلطه بر نیل تا فرات را سر میداد، سالهاست که نه تنها روند تهاجی اش متوقف شده بلکه بخشی از مناطق اشغالی خود را هم از دست داده است. همچنین شکست های پیاپی در جنگ با حزب الله و مقاومت فلسطین اقتدار و هیمنه نظامی این رژیم را شکسته است. در نتیجه این اقدامات هم اکنون شرایط به گونه ای است که در عمق استراتژیک سرزمین های اشغالی، حساس ترین مراکز نظامی، امنیتی و اقتصادی این رژیم مورد حمله قرار گرفته و یا شهرهای مختلف به دلیل ناتوانی در رهگیری موشک های حماس به تعطیلی کشیده شده است. همین شرایط شکننده موجب شده تا وضعیت سیاسی رژیم هم متزلزل شده و ناکامی صهیونیست ها در تشکیل کابینه و همچنین افزایش اعتراض ها در سرزمین های اشغالی گواهی است بر صحت این موضوع.

از این رو اگرچه غرب آسیا به دلیل اهمیت به دلیل اهمیت جغرافیایی، سیاسی، اقتصادی، مذهبی و … همواره مورد توجه قدرت های بزرگ بوده است و این کشورها به نوعی تلاش کرده اند نفوذ و سلطه خود بر این منطقه را حفظ کنند اما در شرایط فعلی با توجه به وضعیت جبهه مقاومت در یمن، لبنان، عراق، سوریه، و دیگر کشورهای منطقه به نظر می رسد با تقویت روزافزون این گروه ها در منطقه، قدرت های فرامنطقه ای برای حضور خود در منطقه باید هزینه های بسیار بیشتر از پیش بینی های خود (چه به لحاظ مالی و چه به لحاظ تلفات انسانی و سیاسی) بپردازند.

در چنین شرایطی با افزایش هزینه های حضور این قدرتها، به تدریج زمزمه خروج نیروهای این کشورها از منطقه شنیده می شود. تحت تاثیر این اقدام کشورهای خودکامه و وابسته عربی و  حتی رژیم صهیونیستی که تاکنون به نوعی پشت حمایت های همه جانبه قدرت های بین المللی مخفی می شدند بیش از پیش در معرض ضعف قرار می گیرند و این موضوع زمینه سقوط آنها را فراهم خواهد کرد. بنابراین گروه های مقاومت به رهبری ایران بی شک در آینده معادلات غرب آسیا نقش محوری را ایفا خواهند کرد.