این مخالفت ها در حالی بود که مسعود بارزانی که ریاست اش بر اقلیم از دوسال قبل پایان یافته بود، باید در تاریخ ۱۰ آبان ماه، به طور رسمی قدرت را تحویل می داد و همین امر نیز به لحاظ روانی جامعه کردی را آماده کرده بود تا تغییر و تحول در ریاست اقلیم را بدون هیچ مخالفتی بپذیرند. بویژه که مخالفت های برخی گروه ها از جمله تغییر (گوران) و به طور اخص جوانانی که در خارج تحصیلکرده بودند نیز در مباحثی از جمله قدرت، تعاملات بین المللی، بحث های مربوط به توسعه و دگرگونی سیاسی با رهبر اقلیم کردستان اختلاف نظر عمیقی داشتند که همین امر نیز این ذهنیت را شکل داده بود که تغییر رهبری می تواند سمت و سوی بهتری را به اقلیم کردستان بخشد.
شکل گیری همین ذهنیت عمومی بود که باعث شد، بارزانی در جریان همه پرسی تلاش کند، برخی از اشخاص ذی نفوذ سیاسی و نظامی اقلیم را از میدان به در کرده و حضور خود را در این منطقه محکم کند. او یکشنبه شب نیز به همین سیاست ادامه داد و در سخنان تلویزیونی خود، اتحادیه میهنی را به دلیل آنکه در کرکوک حاضر به مقابله با ارتش عراق و نیروهای مردمی نشدند، به خیانت متهم کرد. این تکروی ها در کنار افشای خبر توافق های پشت پرده و غیر علنی بارزانی با عربستان و رژیم صهیونیستی روند پایان حیات سیاسی بارزانی را تسریع بخشید.
مسعود بارزانی تلاش داشت تا با طرح و اجرای رفراندوم دراقلیم و ترغیب کردها به جدایی از دولت مرکزی، نام خود را به عنوان تنها قهرمان ملی و تک چهره این خطه از کردستان ثبت کند،اما محاسبات اشتباه وی در صحنه سیاسی اقلیم، تنهایی و شکست را برایش به ارمغان آورد. با توجه به سخنرانی یکشنبه شب بارزانی پس از اعلام استعفایش که موید تداوم افکار واگرایانه و تجزیه طلبانه او است، به نظر نمی رسد بازگشتی برای او متصور باشد.
منبع: خبرآنلاین